Στην τέχνη και στη μουσική φυσικά, δεν υπάρχει παρθενογένεση. Αυτό είναι γνωστό εδώ και αιώνες.

Παρόλα αυτά, όταν δανείζεται κανείς μια μελωδία, ένα “πέρασμα”, ένα σόλο, μία “λούπα”, καλό είναι να κάνει και μια αναφορά στον άνθρωπο εκείνο που διατηρεί τα πνευματικά δικαιώματα. Ακόμα κι αν μιλάμε για απόδοση “φόρου τιμής”.

Επειδή λοιπόν πολλά ξένα κομμάτια που μας έρχονται από το παρελθόν έγραψαν τη δική τους ιστορία, έγιναν “πιασάρικα” ή συνδέθηκαν με ολόκληρες εποχές και ιστορικές περιόδους, κάποιοι Έλληνες παραγωγοί αποφάσισαν να τα “εντάξουν” στις δικές τους επιτυχίες, χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του “πρωτότυπου άσματος”.

Σε αυτό το άρθρο δημοσιεύουμε με μεγάλη μας χαρά ένα διαδικτυακό αφιέρωμα που εντοπίζει “κλεψιές”, “δάνεια” και “αντιδάνεια” τα οποία κατά καιρούς τρυπώνουν στο μυαλό μας, θυμίζοντας μας κάτι άλλο.

Φυσικά, πρέπει να συνυπολογίσουμε και τον παράγοντα “σύμπτωση”. Άλλωστε, το είπαμε, ελάχιστα πράγματα δεν έχουν ήδη ειπωθεί. Σε αυτό το σημείο να πούμε πως η επιμέλεια των παρακάτω βίντεο, ο εντοπισμός των “δανείων” και η καταγραφή τους, έγινε από το κανάλι του mashups/μάσαψ.

Αλλά. Η αλήθεια βρίσκεται στους Pulp.

Στη συνέχεια λοιπόν θα ακούσετε Γιώργο Μαργαρίτη να τραγουδάει Rory Gallagher, Σοφία Βόσσου να ερμηνεύει Eric Clapton, θα δείτε το “Down Under” των Men at work να γίνεται “τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι”, το τεράστιο “7 seconds” της Neneh Cherry να γίνεται “φοβάμαι” των Μπλε, θα δείτε τον Νίκο Καρβέλα να κλείνει το μάτι στους Rolling Stones, και φυσικά θα απολαύσετε τη διασκευή του “Insomnia” των Faithless από τον Φοίβο.

Εννοείται πως υπάρχει και ο Σάκης Ρουβάς που δεν άντεξε και πήρε τη μελωδία των Shok Paris στο “Lost Queen”.

Πάμε να δούμε λοιπόν το Top Ten:

“Παντού και πάντα θα υπάρχουν επιρροές, φόροι τιμής, αντιγραφές και κλεψιές στη μουσική. Μερικές φορές όμως τα όρια ξεπερνιούνται. Σε αυτό το Τοπ Τεν αφιέρωμα που θα ξινίσει πολλούς και θα εκνευρίσει ακόμα περισσότερους, σας παρουσιάζω τις μεγαλύτερες κλεψιές και κλέφτες στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, με κάθε σεβασμό και αγάπη στη μουσική” σημειώνει ο δημιουργός.

Έχει και δεύτερο μέρος το αφιέρωμα:

Η δημιουργική ομάδα διευκρινίζει τα παρακάτω προς αποφυγή παρεξηγήσεων:

“Πρώτον, όλα τα τραγούδια τις λίστας αναφέρονται ως πρωτότυπες συνθέσεις. Εδώ θα παραθέσω δύο ορισμούς του Μπαμπινιώτη. Διασκευάζω: τροποποιώ (κυρίως καλλιτεχνικό έργο).

Πνευματικά δικαιώματα: Η αμοιβή που εισπράττει κανείς ως αμοιβή από την εμπορική εκμετάλλευσή των έργων του.

Μακάρι να ζούσαμε σε ένα κόσμο όπου όλοι μοιράζονται τα πάντα ίσα όπως στο Imagine του Τζον Λένον, αλλα η πραγματικότητα δεν είναι αυτή. Οπότε, όταν κάτι το αντιγράφεις και βγάζεις λεφτά (και δόξα), είσαι παράνομος.

Δεύτερον, η σειρά του Τοπ Τεν είναι μία προσωπική εκτίμηση, αλλά υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια που χρησιμοποίησα, όπως ο αριθμός των κλεμμένων τραγουδιών, η ομοιότητα με το αρχικό κομμάτι και η επιτυχία των λογοκλόπων και των πηγών.

Τρίτον, επειδή πολλοί σκληροπυρηνικοί θαυμαστές θα τσινίσουν, θέλω να πω ότι εκτιμώ μερικούς από τους μουσικούς τις λίστας και ότι μερικές αντιγραφές ίσως έχουν γίνει εν αγνοία των καλλιτεχνών ή ως φόρος τιμής. Εν πάση περιπτώσει θα έπρεπε να αναφέρεται το τραγούδι/καλλιτέχνης που ενέπνευσε τη διασκευή/φόρο τιμής. Ειδικά όταν η αντιγραφή γίνεται κατ’ εξακολούθησιν.

Τέταρτον, δεν έχω μιξάρει κομμάτια μεταξύ τους, Τα πάντα ακούγονται όπως στους δίσκους. Αυτό για όσους νομίζουν πως τρολάρω.

Πέμπτον, βλέπω δύο είδη αντιγραφής στην ελληνική μουσική “βιομηχανία” ή τέλος πάντων στο μέηνστρημ μουσικό ρεύμα. Το ένα έχει να κάνει με αντιγραφή μικρών θεμάτων, ήχων, ρυθμών και το άλλο με κλοπή ολόκληρων κομματιών, από τη βασική μελωδία, ως το ρυθμό και τη δομή. Αυτή η κλοπή είναι πολύ πολύ άσχημη, και ένας είναι ο μάστορας της στην Ελλάδα. Βρίσκεται άλλωστε στο νούμερο 1. Και δεν υπήρχε χρόνος για αναφορά των υπόλοιπων αντιγραφών του.

Έκτον, δεν έχω προσωπικά θέματα με κανέναν.

Καλή διασκέδαση”.
Αν έχετε εντοπίσει κατά καιρούς κι εσείς περισσότερες “ομοιότητες”, μπορείτε να μας τις στείλετε με τα σχόλια σας.